Και αυτό γιατί, ο πλήρης και οριστικός χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος, τόσο συνταγματικά όσο και νομικά, έχει πολλές παραμέτρους οι οποίες αναδεικνύονται κατά καιρούς, μερικώς. Όπως π.χ. κατάργηση προσευχής και εκκλησιασμού στα σχολεία, αντικατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών από ένα μάθημα θρησκειολογίας, απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δημόσια κτίρια και υπηρεσίες, κατάργηση του αγιασμού στη Βουλή, κ.α.
Στα πλαίσια αυτά οφείλουν να εντάσσονται και ο διακανονισμός των εκατέρωθεν οικονομικών εκκρεμοτήτων, το αναπαλλοτρίωτο της περιουσίας των Πατριαρχείων, το καθεστώς του Αγίου Όρους , η μετατροπή των Μητροπόλεων και Μονών από Ν.Π.Δ.Δ. σε Ν.Π.Ι.Δ. Και εξυπακούεται ότι νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου πρέπει να γίνουν και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) και οι Ισραηλιτικές Κοινότητες καθώς και οι Μουσουλμανικές Κοινότητες και οι Μουφτείες, τα οποία όλα αυτά σήμερα είναι Ν.Π.Δ.Δ.
Από τα παραπάνω, είναι σαφές ότι ο πλήρης χωρισμός εκκλησίας – κράτους είναι πολύπλοκο και σύνθετο θέμα, Για αυτό οι μικροπολιτικοί επικοινωνιακοί χειρισμοί του Τσίπρα με αποδέκτες το κοινό που τον πιστεύει ακόμα και βασικό στόχο το ‘’άδειασμα’’ του δημόσιου τομέα από 10.000 κληρικούς, για να προσληφθούν 10.000 ‘’άλλοι’’, δεν μπορούν παρά να προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Γέλια, κλάματα και ανησυχία. Μόνο που η εποχή μας δεν προσφέρεται για τέτοια.